Jak to jest z tym rodzeństwem?

Hej! Dzisiaj będzie trochę prywaty, szczerości i rozmyśleń, więc mam nadzieje, że uszanujecie moje uczucia i spodoba Wam się to co z siebie "wyduszę". Generalnie jest późno, jest 21:50 jak to pisze, więc idealny czas (jak dla mnie) na przemyślenia, mimo tego, że jestem raczej osobą, która woli porozmawiać z kimś na żywo, niż wyżalać się na jakiś portalach społecznościowych, ale jak mogę komuś pomóc to czemu nie? Ok, ale powróćmy do tematu.
Mam brata, który jest 7 lat ode mnie starszy, więc to sporo różnicy i zawsze odkąd pamiętam mieliśmy jakieś sprzeczki, kłótnie- jak to rodzeństwo... To ja mu robiłam na złość, tu on mnie nie chciał zabierać w różne miejsca, tu o komputer, no powodów było mnóstwo! Ale nigdy jako mała dziewczynka nie pomyślałam jak on się czuł przez te wszystkie lata... Przecież nagle 7-letniemu dziecku świat odwraca się do góry nogami- urodziła mu się siostra. A w pakiecie niepełnosprawna, która, no, nie oszukujmy się, potrzebowała bardzo dużo uwagi. Kiedy się urodziłam jeździłam po szpitalach i wtedy chcąc nie chcąc mój brat musiał się usamodzielnić. O dziwo wszystko przyjmował z pokorą i uśmiechem.. Do czasu kiedy nagle coś wybuchło, nie wiem jak, nie wiem kiedy. Jak ja się o wszystkim dowiedziałam bardzo chciałam cofnąć czas i zmienić moje zachowanie. Wtedy to był taki przełomowy czas i nabrałam do niego wielkiego szacunku.. chociaż nie, szacunek zawsze miałam, ale takiej miłości, zrozumienia a może i współczucia? Tylko wtedy było już trochę za późno, bo to był czas jego przeprowadzki do Krakowa na studia. Minęły już 3 (?) lata odkąd wyjechał i nawet sobie nie wyobrażacie jak za nim tęsknie. Jasne, przyjeżdża co jakiś czas, ale dosyć rzadko.. Z drugiej strony jestem z niego cholernie dumna. Co z tego, że mam nowy pokój skoro nie ma mnie kto w nim powkurzać? Kocham go bardzo. Doceniajcie swoje rodzeństwo, to fajna sprawa. :)